Energia Światła - Moc Anioła weszła w życie. - Zbigniew Ulatowski, Barbara Mikołajuk :: MOC ANIOŁA Zbyszek Ulatowski

Przekaz ,-,,Jesteś wybrany. Przestrzeń boska przygotowuje Ci drugą połowę Twego światła z pierwotnego wcielenia. Twoja moc jest silna, lecz do pełnej siły brakuje Ci subtelnej energii, która nie tylko zjednoczy moc, ale i zwiększy ją do maksimum, byś mógł w pełni nieść pomoc wszystkim potrzebującym pomocy. Spotkasz na swojej drodze energię żeńską, która pomoże Ci w zrealizowaniu Twego posłania. Przygotowujemy Ci kobietę, która nosi drugą połowę twego światła. W obecnej chwili ona nie wie o tym. Ona jest mistrzem energii boskiej i w niedługim czasie stanie na Twojej drodze. Twoim zadaniem będzie doprowadzić ją poprzez inicjację do tytułu mistrza, czyli umocnić w niej wartość inicjacji boskiej, którą posiada. Nie zdradzę Ci jej imienia, byś nie pogubił się i nie robił nic na siłę. Poznasz ją, od pierwszej chwili waszego spotkania uaktywni się pamięć i rozwinie się miłość ponadczasowa. Uczucie będzie tak silne, że pokona wszystkie przeszkody, które staną na waszej drodze. Nastąpi scalenie energii światła. Razem będziecie nieść pomoc wszystkim potrzebującym, energia będzie tak silna, że rozpuści blokady i nastąpi uzdrowienie. Nie spiesz się, nie popędzaj czasu ziemskiego. Przeznaczenie dokona się i moc, która Was czeka, uruchomi pojednanie świateł u innych, u tych którzy zasługują, by współpracować z Wami. Wola przestrzeni boskiej spełni się i uaktywni tę moc. Zgodnie z wolą Boga ”.

Od tamtego czasu minęło dziewięć miesięcy. Nie szukałem jej i nie ponaglałem mego anioła. Przez cały czas robiłem to, do czego zostałem powołany. Po tym przekazie czułem bardzo wyraźnie, że czegoś mi brakuje do pełnego uzdrawiania. Co prawda, miałem sukcesy w niesieniu pomocy, lecz nie byłem w pełni zadowolony i usatysfakcjonowany.

Pewnego dnia, całkowicie nieoczekiwanie zadzwonił telefon, który odebrałem osobiście. W słuchawce usłyszałem głos kobiety, która poprosiła o spotkanie. Jej głos był miły i subtelny. Chciała tylko ze mną porozmawiać. Umówiliśmy się na spotkanie. Przyjechała. Od pierwszej chwili wydawało mi się, jakbym ją znał, lecz nie mogłem sobie przypomnieć, gdzie i kiedy się pierwszy raz spotkaliśmy i co nas łączyło.

Czuła tak samo jak ja. Emocja uczucia była tak silna, że nie mogliśmy oderwać od siebie wzroku. Było to w tym czasie coś, co trudno było nam wyjaśnić. Nie przypuszczałem, że jest to kobieta z mego przekazu, który otrzymałem rok temu. Od tego czasu na mojej drodze spotykałem wiele kobiet w związku z prowadzeniem działalności gospodarczej. Przeprowadziłem mnóstwo kursów reiki i masażu. Lecz żadna osoba płci żeńskiej nie wzbudziła we mnie tak silnego uczucia jak ta. Nie mówiłem nic na ten temat, a tak na prawdę o tym nie myślałem. Owego dnia porozmawialiśmy trochę i umówiliśmy się na następne spotkanie. Tak naprawdę to ona też nie wiedziała, po co do mnie przyszła. Dostała mój adres od znajomej zainspirowało ją to, czym się zajmuję i chciała porozmawiać. Miała drobne niedomagania ciała i problemy życiowe, ale nie był to jej jedyny powód spotkania. Coś ją po prostu do mnie przyciągnęło. Rozmawialiśmy dużo o rozwoju duchowym, o niesieniu pomocy innym. Zaproponowałem jej przy drugim spotkaniu, by została moją uczennicą, to nauczę ją wszystkiego, co umożliwi jej pracę z energią i umocni rozwój duchowy. A już w tym czasie miała wysoki poziom rozwoju. Pomagała wszystkim wokół, jak tylko umiała, na swój sposób. Jej ciepłe słowa i emanowanie energią miłości wzbudzało we mnie zachwyt. Zgodziła się na przyjęcie I stopnia Reiki. Została moją uczennicą, przyjeżdżała, na zabiegi i dodatkowe nauki. Ponieważ mieszkamy w tym samym mieście, nie sprawiało to żadnych problemów, by spotykać się często i umacniać więź. W niedługim czasie całkiem nieoczekiwanie zaczęła otrzymywać przekazy. Rozwinęło się jej jasnowidzenie. Pewnego dnia ujrzała klucz (symbol), który powinien posiadać Wielki Mistrz Reiki.

Jest to klucz, który jednoczy dwa światła. Do zjednoczenia dwóch świateł potrzebne są dwa takie klucze, które łączą jedną całość. To znaczy, że w przypadku odnalezienia się energii męskiej i żeńskiej o tych samych wartościach tworzy się jedność światła. Nie jest to jednak takie proste do zrealizowania, czyha na nas wiele przeszkód. Ciemna strona astralna stawia nam tak silne przeszkody, że możemy zwątpić i pogubić się w realizacji tego planu. Wszelkie posłania czasami już w zarodku są tłamszone przez ciemną stronę potęgi zła. Jeśli nie będziemy mieli kontaktu z swoim aniołem, to może być nie do wykonania. My, istoty ludzkie, jesteśmy zbyt słabi, by równać się z istotami światła (aniołami) i bez ich pomocy nie moglibyśmy zauważyć tego, co oni widzą, czy też tego, jakie mają wobec nas zadania do wykonania.

Po otrzymaniu tego klucza zwróciła się do mnie, gdyż nie wiedziała, co to znaczy, że się jej ciągłe ukazuje ten sam wzór kresek i to samo światło. Była po I stop. Reiki i nie znała kluczy energetycznych, które są w wyższych stopniach. Narysowała mi to i oczekiwała odpowiedzi na nurtujące ją pytania. Opowiedziała mi w tak dokładnych szczegółach, że nie miałem wątpliwości, by było to zmyślone. Nie tylko narysowała mi klucz, lecz sposób jego wykonywania i przekazała wiele więcej wiedzy na ten temat, czego niema w żadnych książkach. I żaden mistrz, który mi przekazywał wiedzę, o tym nie mówił. Podobną wiedzę otrzymałem od mego anioła podczas medytacji. Sam klucz znałem, gdyż byłem nim inicjowany, lecz tak dokładne informacje można otrzymać tylko z przekazu istot świetlistych. Byłem zaskoczony tym, co słyszałem od Basi (bo tak ma na imię moja uczennica i druga połowa mego światła). Był to klucz zjednoczenia światła. W tamtym czasie jeszcze o tym nie wiedziałem, że Basia to kobieta, o której mi mówiła ,, Julita” rok temu podczas przekazu. Tego samego dnia, by umocnić w niej siłę tego klucza, który otrzymała z przekazu, dokonałem inicjacji i zwiększyłem jego wartość w polu aurycznym. Po tym zajściu za dwa dni otrzymałem potężny przekaz. Energia mego anioła zmusiła mnie do położenia się. W trakcie czego jakby w pół śnie otrzymałem wiedzę na temat Basi, klucza i ... drugą połowę tego klucza wraz ze sposobem wykonania całości obydwu kluczy. Po tym przekazie już wiedziałem, że Basia to druga połowa mego światła. Dowiedziałem się, że to ona jest tą wybraną, o której wspominała mi rok temu ,, Julita” podczas przekazu. Mimo to, że wiedziałem, to jeszcze jej tego nie mówiłem, gdyż musiałem ją do tego odpowiednio przygotować. Zaproponowałem jej inicjację na II stop. Reiki, by nie tylko zwiększyć u niej wibracje siły energetycznej, ale nauczyć ją uzdrawiania na odległość. Okazało się to trafnym posunięciem, gdyż opanowała to po mistrzowsku, jakby się z tym już urodziła. Postanowiłem powiedzieć jej o moich przekazach, o posłaniu i to, że jest tą wybraną, która ma drugą połowę mego światła. Była zaskoczona. Z niedowierzaniem słuchała tego, o czym mówię. Nie mogła uwierzyć, że to ją właśnie aniołowie wybrali, by pomagała mi nieść posłanie w uzdrawianiu. Po ujawnieniu jej prawdy posłania postanowiłem zwiększyć jej wiedzę o II stopień specjalistyczny. Rozwinęło się w niej postrzeganie po nadzmysłowe i o to mi właśnie chodziło, by patrzyła na świat innymi oczyma. Dzięki czemu uruchomiła się pamięć z byłych wcieleń.

Prawdą jest, że od pierwszego spotkania energie nasze bardzo silnie przyciągały się ale i umacniała się między nami więź, której nie sposób opisać. By dowiedzieć się więcej na ten temat, z jakich czasów to pochodzi i co w byłych wcieleniach nas łączyło, poddaliśmy się regresingowi, który wykonała nam moja żona Ania. Podczas wspólnej sesji regresingu okazało się, że byliśmy przykładnym małżeństwem z pierwotnego wcielenia. Łączyła nas przysięga miłości i wiecznego oddania. Na imię wówczas miała Dajana a ja Gabriel. Ponadto łączyło nas wspólne światło anielskie do posłania boskiego. To nie przypadek, że nasze drogi się spotkały, że mamy wspólny cel i realizacje planu boskiego jeszcze w tym życiu. Powrót do pamięci umocnił w nas moc i więź energii, która była już i tak bardzo silna. Po odnalezieniu prawdy ponadczasowej niejednokrotnie otrzymywałem wiedzę od mego anioła poprzez przekazy, co czynić, by umocnić więź, ale i zjednoczyć nasze światło w jedność. Ania również otrzymywała przekazy od swego anioła i pomagała nam, by wibracje, które się tworzyły, nie straciły na wartości. Wsparcie Ani umacniało i umacnia poczucie bezpieczeństwa i realizacje posłania, do którego zostaliśmy powołani. Tym samym pragniemy podziękować Ani i jej aniołowi za wyrozumiałość w stosunku do Basi i zwrócenie mi wolności energetycznej, byśmy mogli kontynuować cel anielskiego posłania. Minęło kilka dni. Energia przestrzeni anielskiej potęgowały emocje, a przekazy były coraz częstsze. Wszystko działo się tak szybko, że trudno nam było to ogarnąć umysłem. Po odszukaniu się naszych świateł, Aniołowie popędzali nas do zwiększenia mocy i scalenia przez zjednoczenie się w jedno światło. W następnym przekazie ponaglano mnie, bym zrobił Basi inicjację mistrzowską i wprowadził ją na wibracje trzeciego wymiaru. Miało to za zadanie umocnienia jej z wibracjami anielskimi, by mogła dorównać mojej energii. Przekazano mi, by inicjacja odbyła się wśród żywiołów w naturalnym środowisku, nad brzegiem morza, o zachodzie słońca. Spełniłem wolę aniołów i umówiłem się z Basię ustalając dzień inicjacji. Dzień ten również był ustalony nie przez nas, lecz odgórnie przez przestrzeń, my tylko przystosowaliśmy się do tego przekazu.

Ustalony dzień zbliżył się bardzo szybko, wszystkie problemy związane z czasem realizacji tego planu rozpuściły się i wyruszyliśmy w podróż nad morze. Celem docelowym była Krynica Morska, odległość 50 km. Ujechaliśmy około 15 km. i zaczęły się pierwsze przeszkody w realizacji tego zadania. Ciemna strona zaczęła nam przeszkadzać i prowokować, byśmy zawrócili lub nie zdążyli na czas ustalony przez przestrzeń anielską. Drogę dojazdową do Krynicy M. znam idealnie, bardzo często podróżuję nią nad morze i nie sposób było się zgubić. Owego dnia stało się coś niesamowitego, co trudno mi wytłumaczyć. Założony plan był dla nas oczywisty, lecz nie przypuszczaliśmy, że zostajemy w tej chwili poddani próbie przetrwania i czy nie wycofamy się z podjętej decyzji. Po przejechaniu około 15 km. mieliśmy skręcić w drogę, która zginęła nam z pola widzenia i pojechaliśmy w błędnym kierunku, z którego nie było wyjazdu. Wróciliśmy do miejsca, w którym popełniłem błąd i kontynuowaliśmy dalej. Historia powtórzyła się, ponownie zajechaliśmy w to samo miejsce. Byłem zaskoczony, przecież znałem drogę i nie mogłem zrobić tego samego błędu dwa razy. Zdecydowałem się rozpuścić negatywną energię i wszystkie przeszkody kluczami, które posiadam i jednocześnie poprosiłem swego i Basi anioła, by nam w tym pomogli. Odwołałem się również do energii żywiołów, by stracony czas został przyspieszony, gdyż możemy nie zdążyć na ustaloną godzinę. Straciliśmy bardzo dużo czasu na dwukrotne wracanie w to samo miejsce, czas uciekał, a do obranego celu było niemało kilometrów. Wróciliśmy ponownie do tego samego miejsca, gdzie zgubiliśmy się. Nie było nikogo, kogo by można było się zapytać o drogę. W pewnej chwili wyszedł mężczyzna, który jakby na nas czekał. Stanąłem i zapytałem. Byliśmy zdumieni, dwa razy przejeżdżaliśmy obok tej drogi i nie widzieliśmy jej. Jakby była zasłonięta. W chwili, gdy wjechaliśmy na nią, czas jakby przyspieszył się. Około 35 km. przejechaliśmy w 15 min., pod sam brzeg morza. Wydawało się to nam, jakby nastąpiła transformacja czasu. W normalnych warunkach byłoby to nie możliwe, by w tak szybkim czasie pokonać ten odcinek drogi - 4 miejscowości, mnóstwo zakrętów i ruch na drodze. Wszystko zostało pokonane tak, jak byśmy zostali przeniesieni w miejsce, które było naszym celem przeznaczenia. Słońce już zachodziło, było pochmurno, morze szalało, silny wiatr ciął chłodem, szukaliśmy odpowiedniego miejsca do inicjacji. Na plaży znaleźliśmy konar drzewa, który prawdopodobnie wyrzuciło morze. Zapaliłem znicz jako światło i energię ognia. Skierowałem swoje dłonie w kierunku morza odwołując się do przestrzeni boskiej o pomoc, by nastąpiło to, co nam przeznaczone. W tej samej chwili ująłem Basi dłonie i zwiększyłem przekaz mocy. Przy pomocy kluczy Chrystusowych, z czym wiąże się wiedza kryształowa, uaktualniłem moc i kontakt z przestrzenią boskiej energii. Stało się coś niesamowitego, co przechodzi ludzkie pojęcie i coś, co trudno ogarnąć umysłem człowieka. Morze szalało, silny wiatr siekał chłodem , deszcz zalewał nam oczy. Poprosiłem Basię, by usiadła na konarze drzewa i rozpocząłem inicjację mistrzowską.

Inicjacja ta była podobna do tych, które robiłem dotychczas, lecz przybrała inny obrót. Od samego początku działo się coś niezwykłego i nadprzyrodzonego. W chwili rozpoczęcia zaczynał się zmierzch, mrok zasłaniał horyzont. W tej samej chwili ku naszemu zdziwieniu na horyzoncie ukazała się łuna koloru różu, a nad nią jasny błękit. Było to piękne i lśniące. Początkowo myśleliśmy, że to efekt zachodu słońca. W chwili, gdy zacząłem wprowadzać Basi aurę mistrzowski klucz, jakby żywioł uspokoił się - nie odczuwaliśmy wiatru ani deszczu, a chłód zamienił się na subtelne ciepło. Kontynuowałem inicjację. Świeczka oświetlała teren inicjacji, oboje patrzeliśmy na blask horyzontu. Basi dłonie skierowane były w kierunku morza, a ja stałem za nią. W pewnym momencie jakby łuna światła rozjaśniła morską otchłań, od brzegu po sam horyzont ukazała się jakby mleczna droga prowadząca do przestrzeni boskiej. Droga ta była szerokości około 7 m., przez całe morze, lecz od horyzontu w kierunku chmur ukazał się jakby lej białego światła do przestrzeni. Przez cały czas kontynuowałem inicjację. Było to tak piękne, że nie sposób tego opisać. Po bokach tej mlecznej drogi fale morskie szalały, czarne chmury próbowały zasłonić tę biel, lecz daremnie. Światło rozpuszczało tę czerń, a w kanale był spokój i ciepło energii boskiej. Po skończonej inicjacji jeszcze przez chwilę kanał światła utrzymywał się ukazując drogę do przestrzeni. Dziękując zwróciliśmy się w modlitwie do aniołów o opiekę. A Bogu podziękowaliśmy za dar, którym nas obdarzył i zjednoczył nasze światło.

Po podziękowaniu kanał świetlny powoli zaczął znikać. Początek znikania rozpoczął się od brzegu i stopniowo przesuwał się do horyzontu i zginął w chmurach. Krąg różu i błękitu utrzymywał się jeszcze, gdy odchodziliśmy. Nastała całkowita ciemność. W pewnej chwili, gdy opuszczaliśmy plażę, Basia zatrzymała się, nie czuła nóg, miała odczucie, jakby ją coś unosiło do góry, straciła na chwilę kontakt z ziemią. Stałem przy niej i podtrzymywałem ją, by nie upadła. Po czym spokojnie opuściliśmy plażę i udaliśmy się do samochodu. Dopiero w samochodzie zauważyliśmy, że padał deszcz, bo kurtki były przemoknięte. Spełniliśmy wolę aniołów i wykonaliśmy pierwsze zadanie, by połączyć nasze światła w jedność. Było cudownie; mimo wiatru i deszczu nie czuliśmy nic, co mogłoby mam przeszkodzić w podjęciu decyzji do osiągnięcia zamierzonego celu. Inicjacja dokonała się, żywioły otulały nas, szum morza mówił do nas spokojnym echem głębi. Były wszystkie żywioły, woda – i to morska, ogień – z świecy, ziemia – i to słona, drzewo – nasączone morską solą, metal – z wahadełka, wiatr , szum morza i oczyszczający deszcz. W drodze powrotnej widzieliśmy, jak silna ochrona błękitu unosi się nad samochodem, jak otula nas boska energia i odprowadza bezpiecznie do domu. Basia nie tylko była pod wrażeniem, ale i szczęśliwa, a ja razem z nią. Po powrocie do domu dokończyliśmy inicjację przysięgą zjednoczenia i współpracy. Odnowiła się pamięć i umocniła moc.

Basia -

Sięgając pamięcią wstecz, praktycznie już od dzieciństwa odczuwałam potrzebę niesienia pomocy innym. Mając lat 15 bardzo silnie pragnęłam oddać się całkowicie Bogu, a moim zamiarem było pójście do klasztoru. Prośby rodziców przyczyniły się do tego, że zmieniłam zdanie. Moje życie nie było usłane różami. Przez cały okres mego życia i tak byłam oddana Bogu, mimo problemów, które stawiał mi los. Jestem katoliczką i tylko to utrzymywało mnie w pełnej harmonii życia. Wiara w Boga jest miłością i siłą przenikającą świat ufnością, dającą pełnię widzenia. Aniołów stróżowanie inspirowała mnie do niesienia pomocy innym. Mimo że los rzucał mi kłody pod nogi, miałam wiarę w to, że nadejdzie i dla mnie dzień, w którym zaznam szczęście. Modlitwa do Boga i śpiew w chórze kościelnym inspiruje mnie do rozmowy z Bogiem i aniołami, podnosi mnie na duchu i umacnia rozwój duchowy. Od wczesnego dzieciństwa szukałam odosobnienia od ludzi, by w samotności i na łonie natury oglądać przestrzeń boską. Wówczas nie zdawałam sobie sprawy, czego tak naprawdę szukam. Inspirowała mnie myśl, że jestem pod ochroną anioła i to dodawało mi sił do przetrwania. Lata mijały. Z całego serca starałam się pomagać wszystkim dookoła, lecz i tak nie zaznałam prawdziwego szczęścia. Nikt nie rozumiał mnie, a wręcz przeciwnie: za to, że starałam się być uczciwą, doznawałam krzywd. Stawałam się ofiarą tysiąca obaw a jednocześnie w tych stanach próby miałam w sobie pobożność i prawdziwą miłość do Boga i bliźnich. W chwilach załamania uciekałam, by popatrzeć w niebo, jakbym wypatrywała swojej gwiazdy. Podświadomie czekałam na coś, co dałoby mi ukojenie i radość. Inspiracja połączenia się z Bogiem i próba opuszczenia ciała przyczyniła się do tego, że podczas porodu przeżyłam śmierć kliniczną i tylko miłość dziecka zawróciła mnie z obranej drogi. Obowiązki macierzyństwa zmieniły mi pogląd na życie, lecz mimo wszystko pragnęłam szukać pocieszenia w Bogu, bo to On oparł swe dzieło tylko na jednym filarze – miłości. Były dni radości, lecz smutek i cierpienie dawał mi się we znaki coraz bardziej. Szukałam pomocy myśląc, że skoro ja pomagam, to znajdzie się ktoś, kto i mnie w końcu pomoże. Pewnego dnia moja dobra znajoma dała mi adres do Zbyszka opowiadając mi, czym się zajmuje. Długo zastanawiałam się, czy skorzystać z porady na nurtujące mnie pytania. Podpowiedzi mego anioła i ciekawość była silniejsza, zdecydowałam się i zadzwoniłam. Zbyszka głos brzmiał ciepło i przyjaźnie. Umówiliśmy się na spotkanie. Pierwszy kontakt uspokoił mnie, strach i emocje opadły. W jego obecności poczułam się bezpieczna. Wiedziałam, że mi pomoże, lecz w tej samej chwili zapomniałam, po co tak naprawdę przyszłam. Mówiłam dużo, lecz nie mogłam uświadomić sobie, skąd się znamy. Widzieliśmy się po raz pierwszy, lecz czułam, jak byśmy się znali od dawna. Pierwsza wizyta była dla mnie czymś ponadczasowym i przez kilka dni nie umiałam znaleźć wytłumaczenia, co tak naprawdę się ze mną stało. Czułam głęboko w podświadomości, że musimy spotkać się ponownie. Za kilka dni podczas następnego spotkania zdecydowałam się na zabieg energetyczny TAO. Zainspirowało mnie to, jak przy pomocy dłoni można wyeliminować ból głowy, który w tym momencie mi dokuczał. Postanowiłam nauczyć się tej metody niesienia pomocy. Zdecydowałam się na przyjęcie I stopnia Reiki. Zostałam Zbyszka uczennicą i to zbliżyło nas energetycznie. Nasze spotkania były coraz częstsze, a zabiegi i nauki w tej dziedzinie sprawiły, że zaczęłam bardzo wyraźnie widzieć kolory podczas medytacji, a na ich tle różne znaki. Wszystko wydawało mi się bardzo tajemnicze i postanowiłam zapytać mego nauczyciela, co o tym sądzi. Wytłumaczył mi i nauczył mnie, jak się tym posługiwać. Umocnił mi ten klucz (symbol) w moim polu aurycznym i wprowadził w świat uzdrawiania na odległość. Czułam w podświadomości, że ten klucz wiąże się z jakąś większą tajemnicą, ale nie ponaglałam Zbyszka, gdyż wiedziałam, że nie jestem jeszcze na to gotowa. Po pewnym czasie postanowiłam przyjąć inicjację w II stopień Reiki. Praca z energią przynosiła mi radość. Czułam, że spełnia się moje marzenie, by pomagać innym. Bardzo wyraźnie wyczuwałam moc energii i widziałam coraz więcej. Odczuwając moc energii podczas przekazu, jednocześnie czułam się ograniczona przez brak wiedzy, więc postanowiłam przyjąć inicjację w II stopień specjalistyczny. Wówczas stało się coś, czego nie mogłam ogarnąć umysłem, czułam i widziałam a nie potrafiłam tego wyrazić. Zbyszek zdradził mi pełną tajemnicę odnośnie klucza, który otrzymałam z przestrzeni podczas medytacji. Powiedział, że jestem drugą połowa jego światła. To samo potwierdziła Ania - żona Zbyszka. Początkowo byłam zaskoczona i nie mogłam uwierzyć, że właśnie ja zostałam wybrana, by pracować wspólnie jako jedno światło. Po otrzymaniu tej wiedzy zaczęłam odczuwać bardzo wyraźnie bliskość i więź naszych energii. Odczuwaliśmy się na odległość, widzieliśmy te same barwy w patrzeniu ponadzmysłowym. Dopiero po poddaniu się wspólnie regresingowi u Ani - żony Zbyszka, umocniły nas w pewności wspólne relacje z byłych wcieleń. To zbliżyło nas jeszcze bardziej do współpracy z energią. Minęło trochę czasu, zdobywałam nowe doświadczenia przy boku Zbyszka. Wszystko co robiliśmy, wydawało mi się bardzo znajome, tak jakbym się z tym urodziła. Wszystko co doświadczałam, wydawało mi się jak baśń, lecz było takie bliskie. Po zdobyciu pełnej wiedzy teoretycznie byłam już gotowa, by współpracować ze Zbyszkiem. Podczas zabiegów nie musieliśmy używać słów, porozumiewaliśmy się telepatycznie, każde z nas wiedziało co ma robić, by usunąć blokady z ciała.

Pewnego dnia Zbyszek oświadczył mi, że otrzymał przekaz od swego anioła, by wprowadzić mnie w wibracje mistrzowskie. Zaproponował mi inicjacje nadania mi tytułu Mistrza Reiki. Propozycja ta ucieszyła mnie, a jednocześnie wywołała we mnie niepokój, czy sobie z tym poradzę i czy podołam tym obowiązkom. Mimo wszystko zgodziłam się. Po wyrażeniu zgody Zbyszek poinformował mnie, że inicjacja odbędzie się nad morzem wśród żywiołów, w naturalnym środowisku o zachodzie słońca. Nie pytałam o szczegóły, ufałam mu. Od samego początku naszego spotkania pomagał mi i ukazał świat, który pozwolił mi patrzeć innymi oczyma na życie. Nadszedł dzień wyjazdu nad morze. Sam wyjazd sprawił mi przyjemność, lecz niepokój ogarniał moją świadomość. Wzbudzał się lęk przed nieznanym. Zbyszek uświadomił mnie, że ta inicjacja będzie jedyna w swym rodzaju, jakiej jeszcze nikt do tej pory nie robił w ten sposób. Zaniepokoiło mnie to, gdy podczas jazdy zaczęliśmy błądzić. Ja również znałam tę drogę i tak samo jak on nie widziałam drogi, w którą mieliśmy skręcić. Zatrzymał się w pewnej chwili, nie mówił nic, tak samo jak ja był tym wszystkim, co się działo, zaniepokojony. Powiedział coś, czego nie rozumiałam, nakreślił jakieś nieznane mi znaki i ruszyliśmy dalej Po chwili bardzo spokojnie powiedział ,,będzie dobrze, zdążymy”. Nic nie mówiłam, ale już nie miałam nadziei, że zdążymy przed zachodem słońca. Mieliśmy ograniczony czas, było późno, a przed nami sporo kilometrów. Wróciliśmy do miejsca, gdzie się zgubiliśmy. Zbyszek zatrzymał się i jakiegoś mężczyznę zapytał o drogę. Wróciliśmy kilkanaście metrów, a droga której nie widzieliśmy, znalazła się. Od tego momentu, gdy wjechaliśmy na tę drogę, trudno mi wytłumaczyć, co się stało. Gdy Zbyszek zatrzymał samochód, byliśmy nad samym morzem. Nie wiem, co się stało, że tak szybko zajechaliśmy. Czułam się jak we śnie. Poszliśmy na plażę, rozpoczynał się zmierzch. Padał deszcz, wiał silny wiatr, fale morskie biły o brzeg, sytuacja stawała się nieciekawa. Nie bałam się. W obecności Zbyszka czułam się bezpieczna. Wykazał się odwagą i pewnością siebie. W pewnym momencie zatrzymaliśmy się przy jakimś konarze drzewa. Zbyszek zapalił znicz i wyciągnął dłonie w kierunku morza, potem ujął moje dłonie i coś spokojnym głosem mówił. Poprosił mnie, bym usiadła na tym konarze drzewa. Stanął za mną i poprosił mnie, bym skierowała dłonie w kierunku morza. Patrzyłam w morze. Inicjacja zaczęła się. W tej samej chwili stało się coś, co trudno mi wytłumaczyć. Wiatr uspokoił się, otulał mnie powiew ciepłego powietrza. Na horyzoncie zauważyłam łunę różowej i błękitnej energii. Zbyszek kontynuował inicjację, mimo że coś mówił, nie słyszałam jego słów, tylko szum morza. W pewnym momencie jakby ktoś zapalił reflektor i od brzegu po horyzont ukazała się jasna łuna, jak droga prowadząca do przestrzeni. Było to coś pięknego. Patrzyłam z zachwytem. Mimo to, że wiał wiatr, po bokach widać było fale szalejącego morza, w kanale przekazu był spokój i subtelne ciepło. Odgłosy silnego szumu morza dochodziły do mych uszu tak silnie, że nie słyszałam głosu Zbyszka, który przez cały czas mówił podczas inicjacji. Całą inicjację odebrałam tak uroczyście i cudownie, że trudno mi to opisać słowami przelewając na papier. Po skończonej inicjacji byłam tak szczęśliwa, że rozpływałam się wraz z tym światłem które odpływało do przestrzeni, czułam lekkość ciała, jakbym unosiła się do góry. Było to niesamowite przeżycie, nastąpiła chwila zwątpienia, zapytałam swego anioła - czy to nie zuchwałe ? , że mam w sobie jakąś moc. Opuszczając plażę w pewnym momencie tak mnie silnie coś uniosło do góry, że straciłam kontakt z ziemią. Zbyszek panował nad wszystkim i pomógł mi, bym nie upadła.

Dopiero w samochodzie zaczęłam wracać do rzeczywistości. Zauważyłam, że jestem przemoczona przez padający deszcz. Czegoś takiego jeszcze w swym życiu nie przeżyłam. Było to coś niezwykłego i nadprzyrodzonego. To co ukazywało mi się w tym momencie, wprowadziło mnie w wiarę w siebie i że jest ktoś, kto opiekuje się nami w chwili zwątpienia. W drodze powrotnej widziałam, jak boska energia w kolorze błękitu unosi się nad nami i odprowadza nas bezpiecznie do domu. W domu podczas uroczystej inicjacji nastąpiła przysięga współpracy pomiędzy Zbyszkiem i mną, że wspólnie jako jedno światło będziemy nieść pomoc wszystkim potrzebującym. Obecnie jest mi wstyd, że były momenty zwątpienia w to, co mówił mi Zbyszek. Obecnie już wiem, że miał rację, że przekazy, które otrzymuje, spełniają się. Zawsze wierzyłam w Boga, lecz nie sądziłam, że doświadczę tego osobiście i że przeżyję moc, którą włada. Wszystko to, co przeżyłam i doświadczyłam w ostatnim czasie, przeszło moje najskrytsze i najśmielsze oczekiwania. Nigdy nie sądziłam, że życie, które miałam, ulegnie zmianie i że doczekam się odczuć relacji szczęścia i miłości. Monotonia życia, przyzwyczajenia, tworzą jeszcze we mnie bunt wewnętrzny, lecz staram się rozpuścić to, gdyż nie jest mi to do niczego potrzebne. Wiem, że nie wystarczy kochać dobrych ale sztuką jest kochać złych aby z nich złość wyplenić. Nie jest to takie łatwe, ale nasze wspólne światło i wiara w to przynosi mi ulgę i ukojenie. Dziś już wiem, że moc boska, której tak szukałam, była w zasięgu ręki, lecz należało przedtem coś przeżyć, by docenić jej wartość. Po połączeniu naszych świateł w jedno światło osiągnęłam najwyższe wtajemniczenie wiedzy kryształowej i dzięki temu razem ze Zbyszkiem możemy współpracować. Pytam więc ! - Jak wielką dłużniczką jestem wobec Boga i jego dobroci który rezerwuje mi i ogłasza tę Wcieloną Mądrość abym mogła pomagać sobie, bliskim oraz wszystkim tym którzy tej pomocy potrzebują i potrzebować będą.

Zbyszek -, Co prawda nigdy nie wątpiłem w to, co mi przekazuje mój anioł stróż ,, Julita”, lecz jako człowiek nie sądziłem, że jest to możliwe. Każdy człowiek po przeżytych niepowodzeniach ma prawo wątpić w siebie i w to, że wszystko w życiu może się zmienić z dnia na dzień. Nie przypuszczałem, że anielska moc tak szybko wejdzie w życie i zrealizuje się tak szybko. Basia jest moimi oczyma, a jej energia potęguje moc. Dziś pracujemy razem jako jedność światła i realizować będziemy anielski plan, by zrealizować posłanie, do którego zostaliśmy powołani. W ten sposób weszliśmy na drogę do oświecenia. Życzymy każdej istocie ludzkiej, by rozwijała się duchowo, by tak samo jak my odszukała swoją drugą połowę światła, gdyż warto zaznać szczęście i miłość.

Wiara w anioła stróża i rozmowa z nim doprowadzi do boskiego posłania, dzięki czemu staniemy na drodze do oświecenia.

Anioł, Anioły, Reiki, Uzdrawianie, Egzorcyzmy, Zbigniew Ulatowski, Zbyszek Ulatowski, Barbara Mikołajuk, Basia Mikołajuk, Leszek Żądło, Leszek Zadlo, Moc Anioła, Artykuły, Ogłoszenia, Regresing