Czy znasz odpowiedź na pytanie, po co tu jesteś?
To pytanie o sens życia.
Większość ludzi nie stawia w ogóle takich pytań. Dla nich sens życia jest oczywisty: nigdy się nad tym nie zastanawiali.
Czasem przychodzi chwila, kiedy pytanie o sens czy cel życia staje się ważne. Wówczas usiłujemy znaleźć odpowiedź zgodną z nauką – jak każdy nowoczesny człowiek. I tu nas zaskakuje zawód: poza nielicznymi filozofami i psychologami nikt na ten temat nic nie mówi. Wydaje się to być oczywiste: nikt nic nie wie.
Młodzież dostaje od światłych rodziców podpowiedzi, żeby zająć się czymś bardziej pożytecznym lub książki pisane przez psychologów. O wypowiedziach mistrzów duchowych, szczególnie związanych z kulturą Wschodu mało kto chce słyszeć bojąc się, że pociecha trafi do jakiejś sekty i zmarnuje sobie życie.
A faktem jest, że na pytanie o sens życia mogą odpowiedzieć wyłącznie mistrzowie nauk duchowych. I to nie wszyscy. Tu na pewno wszyscy się zgodzą, że tylko tacy, którzy mają za sobą wiele doświadczenia. Ale nie wszyscy wiedzą, o jakie doświadczenie chodzi. Zapewne o życiowe? O przeżyte cierpienia, nieszczęścia zawody?
Nic z tego!
A może by tak zająć się korzystaniem z przykładów danych przez tych, którzy mają więcej doświadczenia medytacyjnego przekładającego się na znajomość sensu życia i łatwe rozwiązywanie problemów?
No właśnie. Chodzi o pozytywne doświadczenie osobiste.
Cytowanie klasycznych i religijnych dzieł okazuje się niewystarczające, by nauczać innych o sensie i celu życia. Tego można nauczać wyłącznie wówczas, gdy doświadczyło się pozytywnych skutków praktyki duchowej. Sama wiara nie wystarcza. Ci, którzy kierują się wyłącznie wiarą, nie potrafią poprzeć swoich wierzeń własnym przykładem, zniechęcają swą nieautentycznością. Autentycznie o celu i sensie życia może nauczać wyłącznie człowiek, który sam go pojął w wyniku intensywnej praktyki medytacyjnej, w wyniku poddania się głębokiej intuicji.
Taki człowiek powie: jeśli chcesz poznać sens życia, medytuj.
|
